Εκδήλωση Γενοκτονίας 13 Μάη 2017

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

14 Μάη 2017

Σιμέλας Καραβάνου, Προέδρου Συλλόγου Ποντίων Χανίων ''Παναγία Σουμελά''

Κυρίες, Κύριοι και αγαπημένα μας παιδιά καλησπέρα.

Στις μέρες μας όταν ακούμε τη λέξη γενοκτονία, η σκέψη μας πάει αυτόματα σε δύο τραγικά γεγονότα του 20ου αιώνα.

Στην γενοκτονία των Εβραίων από τους Γερμανούς, και στην γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους.

Όχι όμως και στην γενοκτονία των Ποντίων από τους Τούρκους, παρότι ο Ελληνισμός του Πόντου, υπέστει όλες τις μορφές και τις μεθόδους, που χαρακτηρίζουν μια γενοκτονία.

Πολλές φορές στην μακραίωνη ιστορία, του ανθρώπινου γένους, σημειώθηκαν περιστατικά, μερικής ή ολικής εξόντωσης, εθνικών, φυλετικών ή θρησκευτικών ομάδων, για το λόγο ακριβώς της εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής τους διαφορετικότητας.

Ο όρος Γενοκτονία διατυπώθηκε μόνο το1945 από τον Πολωνικής καταγωγής Αμερικανό καθηγητή, Λέμκιν , κατά την διάρκεια της δίκης της Νυρεμβέργης, προκειμένου να χαρακτηριστούν και να στιγματιστούν, τα φρικιαστικά εγκλήματα της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας, εις βάρος των Εβραίων και άλλων Ευρωπαϊκών κρατών.

Η Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. στις 9/12/1948 ψήφισε σύμβαση, για την πρόληψη και καταστολή του εγκλήματος της Γενοκτονίας.

Τα τέσσερα 4 πρώτα άρθρα αναφέρουν:

« Άρθρο 1ον

Τα συμβαλλόμενα μέρη επιβεβαιούν, ότι, η γενοκτονία συντελούμενη είτε εν καιρώ ειρήνης ,είτε εν καιρώ πολέμου, τυγχάνει έγκλημα διεθνούς δικαίου και αναλαμβάνουν την υποχρέωσιν να προλάβουν και να τιμωρήσουν τούτο.

Άρθρο 2ον

Εις την παρούσαν σύμβασιν, ως γενοκτονία νοείται οιαδήποτε εκ των κατωτέρων πράξεων ενεργουμένων, με την πρόθεσιν ολικής ή μερικής καταστροφής ομάδας, εθνικής , εθνολογικής, φυλετικής ή θρησκευτικής, ως τοιαύτης:

• α) Φόνος των μελλών της ομάδας
• β) Σοβαρά βλάβη της σωματικής ή της διανοητικής ακεραιότητας των μελλών της ομάδας
• γ)Εκ προθέσεων υποβολή της ομάδας εις συνθήκας διαβιώσεως δυναμένας να επιφέρωσιν την πλήρη ή την μερικήν σωματικήν καταστροφήν αυτής
• δ) Μέτρα αποβλέποντα εις την παρεμπόδισιν των γεννήσεων εις τους κόλπους ορισμένης ομάδος
• ε) Αναγκαστική μεταφορά παίδων ή μιάς ομάδος εις ετέρα ομάδα.

¨Άρθρον 3ον

Θα τιμωρούνται οι ακόλουθες πράξεις:

• α) Η Γενοκτονία
• β ) Η συννενόησις πρός διενέργεια γενοκτονίας
• γ) Η άμεσος και δημοσία προτροπή προς διενέργεια γενοκτονίας
• δ) Η απόπειρα γενοκτονίας και
• ε) Η συνέργεια εις την γενοκτονία

Άρθρο 4ον

Τα άτομα τα διενεργήσαντα την γενοκτονία ή μίαν οιανδήποτε εκ των άλλων πράξεων των απαριθμουμένων εις το άρθρο 3 θα τιμωρούνται είτε είναι κυβερνώντες , είτε υπάλληλοι είτε ιδιώται.»

Κυρίες και κύριοι βλέπουμε ότι σύμφωνα με το περιεχόμενο του όρου Γενοκτονία, όπως ακριβώς προαναφέρθηκε , ορίστηκε και υιοθετείται από το Διεθνές Δίκαιο του Ο.Η.Ε, οι διώξεις και οι σφαγές του Ποντιακού Ελληνισμού, από τους Κεμαλικούς και τους νεότουρκους, κατά την δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα, αποτελούν αναμφισβήτητα Γενοκτονία.

Υπάρχουν πλήθος πηγών που αναφέρονται στα γεγονότα της περιόδου.

Τα ντοκουμέντα βρίσκονται σε δημόσιες και ιδιωτικές βιβλιοθήκες, αλλά κυρίως στα επίσημα αρχεία των υπουργείων εξωτερικών , της Γαλλίας , της Βρετανίας , της Ρωσίας της Ιταλίας και άλλων κρατών και στα αρχεία του Ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών.

Τα αρχεία αποκαλύπτουν τους σατανικούς στόχους των Κεμαλικών και των νεότουρκων.

Από τα αποτελέσματα των Βαλκανικών πολέμων και από τους Γερμανούς συμβούλους τους , οι νεότουρκοι, διδάχτηκαν ότι μόνο μετά την απόλυτη εξαφάνιση των Ελλήνων και των Αρμενίων, και γενικά των Χριστιανικών πληθυσμών , θα κάνανε πατρίδα τους την Μικρά Ασία.

Οι διάφορες μορφές βίας δεν αρκούσαν για να φέρουν τον εκτουρκισμό.

Η Γερμανία, στην προσπάθειά της να πετύχει τους οικονομικούς και πολιτικοστρατηγικούς της στόχους, στο νευραλγικό αυτό χώρο, σχεδίασε το σχέδιο που έπρεπε να εφαρμοστεί και να εκτελεστεί και δεν δίστασε να θυσιάσει τους χριστιανικούς λαούς της Ανατολής.

Μια προκήρυξη του 1912 που κυκλοφορούσε στην Ανατολία, μεταξύ άλλων έγραφε: «Εμείς οι Τούρκοι πεινάμε και βασανιζόμαστε ,γιατί οι Έλληνες κρατούν στα δικά τους χέρια το εμπόριο και το βιός μας. Αυτοί είναι υπεύθυνοι για όλα. Ως πότε θα κλείνουμε τα μάτια στην εκμετάλευσή τους…….και κατέληγε, Διακόψτε κάθε επαφή με τους γκιαούρηδες . Μην αγοράζεται τα προϊόντα τους. Έχετε μήπως την ανάγκη της φιλίας τους; Κερδίζετε κάτι απ΄ την συμβίωση μαζί τους;»

Το αποκαλυπτικό εδώ είναι ότι ο χρηματοδότης και συντάκτης του εν λόγω εγγράφου, που κυκλοφόρησε σε εκατομμύρια αντίτυπα, δεν ήταν οι νεότουρκοι ηγέτες , ούτε κάποιοι μουφτήδες, αλλά η Deutsche Palestin Bank ,η (Γερμανική Τράπεζα της Παλαιστίνης).

Ακολούθησαν και άλλες παρόμοιες προκηρύξεις, με χρηματοδότες πάντα Γερμανικά ιδρύματα και τράπεζες.

Μέσα σ΄’ αυτό το κλίμα οι νεότουρκοι «αξιοποίησαν » και τους χιλιάδες επικηρυγμένους τούρκους λιποτάκτες των Βαλκανικών πολέμων, που περιφέρονταν στη Μικρά Ασία και τον Πόντο.

Ο Τουρκικός στρατός τους υποσχέθηκε αμνηστία, αν επάνδρωναν τις υπό σύσταση συμμορίες ατάκτων , που εξαπολύονταν στα ελληνικά χωριά. Με υποσχέσεις για λεηλασίες και εύκολο κέρδος, προσέλκυσαν πολλούς από αυτούς.

Στις δύο Γενοκτονίες που ακολούθησαν, οι λιποτάκτες αυτοί πρωταγωνίστηκαν και αναδείχθηκαν σε στυγνούς εκτελεστές του άμαχου πληθυσμού του Πόντου.

Σε λίγους μήνες, το 1914, όλες οι κομβικές θέσεις του Τούρκικου στρατού, περιήλθαν στον έλεγχο Γερμανών αξιωματικών. Στο Γενικό Επιτελείο Στρατού της Τουρκίας, τοποθετήθηκε ο στρατηγός Φόν Σέεκτ και στην 1η Τούρκικη στρατιά, η οποία έδρευε στην Κωνσταντινούπολη και είχε ως ζώνη ευθύνης τα Δαρδανέλια και την Ανατολική Θράκη, τοποθετήθηκε το πρόσωπο που οργάνωσε τις γενοκτονίες που ακολούθησαν, και παρέμεινε στην ιστορία ως ο ηθικός αυτουργός τους , ο στρατηγός Λίμαν Φον Σάντερς.

Το κίνητρο των Γερμανών, ήταν, ο παραμερισμός όσων έλεγχαν το εμπόριο την Ανατολής και προσπαθούσαν να καθαρίσουν το πεδίο, για την δική τους οικονομική εισβολή.

Το 1915 ο Έλληνας δήμαρχος του Αραμμυτίου, έθεσε το ζήτημα των σφαγών στον Λίμαν φόν Σάντερς και τον Νουραντίν πασά, αυτόν που θα αποδεικνυόταν σε δήμιο της Σμύρνης.

Ο Γερμανός στρατηγός , ο εμπνευστής της γενοκτονίας που άρχιζε, απάντησε με αυτά τα λόγια στον δήμαρχο: « πλησιάζει η ώρα που η Γερμανία με την βοήθεια της συμμάχου Τουρκίας θα κερδίσει τον πόλεμο. Τότε όλοι οι Έλληνες θα πεταχτείτε στη θάλασσα.»

Στραφείς έπειτα προς τον Νουρεντίν, τον ρώτησε: « βλέπω πως υπάρχουν ακόμη Έλληνες εδώ. Δεν εφαρμόζονται οι διαταγές μου;» (ανατύπ. Real news)

Εκτός από τις επιδρομές των σωμάτων των λιποτακτών, υπάρχουν και άλλοι συμμορίτες, οι τσέτες του Τοπάλ Οσμάν. Προβαίνουν σε συλλήψεις της νεολαίας της Αμισού και νεολαίων άλλων πόλεων του Πόντου , με την πρόφαση ότι θα τους μεταφέρουν στο εσωτερικό. Έξι ώρες όμως έξω από την Αμισό περίμενε ο ίδιος ο απαίσιος σφαγέας, Τοπάλ Οσμάν Πασάς (κουτσός) και πέφτοντας πάνω στους άοπλους νέους τους θανάτωσε σωρηδόν. Σε μιά μέρα σκότωσε πάνω από χίλιους πεντακόσιους. Μιά άλλη αποστολή από στρατεύσιμους νέους, εξαφανίστηκε ανάμεσα Μερζεφούντα και Τσορούμ χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος. Από το Καβάκι, ο Οσμάν αγάς μπήκε στην Κάφτα, όπου έπιασε όλους τους Πόντιους άνδρες και τους θανάτωσε με τα ίδια του τα χέρια, πνίγοντας τους με σχοινιά. Το ίδιο έκανε και στη Κερασούντα και στην Σαμψούντα.

Από την άλλη μεριά, ο Νουρεντίν πασάς, εισέβαλε με πολυάριθμο στρατό στην επαρχία της Αμάσειας, για να καταδιώξει αντάρτικα σώματα. Αντάρτες δεν κατάφερε να βρεί καί να τους σκοτώσει. Εξόντωσε όμως, πολλές χιλιάδες γυναικόπαιδα, που ζούσαν πάνω στα χιονισμένα βουνά, για να γλιτώσουν από τις επιδρομές των Τούρκων.

Οι Τσέτες του Κεμάλ, αποκλείουν έξι χιλιάδες κατοίκους της Πάφρας, μέσα στις εκκλησίες του Σλουμαλίκ, του Σούλου Δερί της Παναγίας και του Γκιουσέ Γκλουσέ και τους παραδίδουν στις φλόγες. Άνδρες γυναίκες και παιδιά κανένας δεν σώθηκε, κάηκαν ζωντανοί, αφού πρώτα ασέλγησαν πάνω τους.

Οι κινητές και ακίνητες περιουσίες τους λεηλατήθηκαν. Από τους 25.000 Έλληνες της περιφέρειας της Πάφρας, 90% (ενενήντα τοις εκατό), εξοντώθηκαν , οι δε εκτοπισθέντες θανατώθηκαν στο εσωτερικό.

Στις 17-5-1922 η εφημερίδα Τέλεγκραφ (Telegraph) γράφει: «τα εγκλήματα των Τούρκων προξένησαν φοβερή εντύπωση και στην Ουκρανική αποστολή που πέρασε μέσα από την Σαμψούντα για να πάει στην Άγκυρα να υπογράψει την συνθήκη φιλίας και συνεργασίας. Οι φοβερές σκηνές που διαδραματίστηκαν μέσα και γύρω από την πόλη, γίνανε αιτία να διαμαρτυρηθεί η Ουκρανική αποστολή, για τις βιαιοπραγίες και τα πτώματα των ανδρών, γυναικών και παιδιών που κείτονταν στον δρόμο, πολλά εκ των οποίων φέρανε σημάδια βιασμού».

Άλλη μαρτυρία του Αμερικανού γιατρού D.G. Randel που εργαζόταν στον ανθρωπιστικό οργανισμό « Βοήθεια της Εγγύς Ανατολής» σε έκθεση του αναφέρει : « οι διωγμοί του 1921 ήταν μεγαλύτεροι και αγριότεροι από εκείνους του 1920. Οι περιοχές που δοκιμάστηκαν είναι τόσο μεγάλες και οι φρικαλεότητες τόσο ποικίλες και ασταμάτητες, που είναι δύσκολο να επιλεγούν ειδικές περιπτώσεις για να αναφέρουμε. Το πλήθος των ντοκουμέντων που έχουμε στην διάθεση μας είναι τόσο τεράστιο που οποιαδήποτε συμπύκνωση των πληροφοριών που συμπεριλαμβάνονται είναι αδύνατη».

Στα τάγματα εργασίας (αμελέ ταμπουρού ) όπου υποχρεούνται να πηγαίνουν, δήθεν για την κατασκευή δρόμων , πεθαίνουν κατά χιλιάδες οι Πόντιοι. Προσβάλλονται από αρρώστιες, από πυρετό ημίγυμνοι μέσα στα χιόνια , χτυπημένοι από εξανθηματικό τύφο και χολέρα. Αυτός είναι ο Λευκός θάνατος.

Από το βιβλίο, (ούτε το όνομα μου ) που γράφει την ιστορία εκτόπισης της Ευθυμίας, Sano Halo και της οικογένειας της απ το χωριό τους, τα Κοτύωρα, θα σας διαβάσω λίγες γραμμές.

« Η μητέρα πήρε τη Μαρία και την κράτησε στην αγκαλιά της , με τα δάκρυα της να πέφτουν στο άψυχο προσωπάκι,

-Κουνηθείτε… φώναξε κάποιος στρατιώτης, που ήρθε καβάλα εκεί που στεκόμασταν,

-Το μωρό μου… ψέλλισε η μητέρα. Του έδειξε τη Μαρία, λες και περίμενε πως θα ένοιωθε και αυτός λίγο από τον πόνο της και την ταραχή της

-Πέταξε το είναι πεθαμένο... κουνηθείτε…

-Αφήστε με να το θάψω… παρακάλεσε η μάνα με λυγμούς,

-Πέταξε το….. φώναξε σηκώνοντας το μαστίγιο. ,

-Πέταξε το……

Η Μάνα το έσφιξε ακόμη περισσότερο, μετά περπάτησε μέχρι το μεγάλο πέτρινο τοίχο σήκωσε τη Μαρία και την ακούμπησε πάνω στον τοίχο, σαν σε βωμό κάποιου Θεού.

Κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου έβλεπα την αδελφούλα μου που είχε μείνει ξαπλωμένη στον καυτερό ήλιο με τα αρπακτικά πουλιά να περιφέρονται ψηλά, περιμένοντας να απομακρυνθούμε, και οι λυγμοί μου ξανά γινόντουσαν αβάσταχτοι». (ούτε το όνομα μου Thea Halo)

Αυτά στον βωμό του Παντουρκισμού και της εξόντωσης του Ελληνικού Πόντου.

Οι Πόντιοι ήμασταν οι απόγονοι καί η συνέχεια, της αρχαίας Τραπεζούντας, της Κερασούντας της Διοσκουριάδος, των κλασσικών πόλεων – κρατών, των Μιθριδάτων, της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας. Που αποτέλεσε το κέντρο και την ελπίδα του Ελληνισμού, Ήμασταν η συνέχεια του Αλέξανδρου και του Δημήτριου Υψηλάντη, του Γεωργίου του Σκληρού, των καπεταναίων του Ποντιακού αντάρτικου Ευκλείδη Χαραλαμπίδη, της πολιτικοθρησκευτικής μας ηγεσίας, του Κωνσταντινίδη και του Χρύσανθου.

Το Ποντιακό ζήτημα, εξαρχής αντιμετωπίστηκε σαν ζήτημα των Ποντίων και όχι σαν μέρος ευρύτερου εθνικού ζητήματος.

Τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων στην περιοχή ήταν αυτά που έγραψαν το τέλος.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, ήθελαν την εντολή των Συμμάχων, για ολόκληρη την ασιατική Τουρκία, αποβλέποντας στα πετρέλαια της Μοσούλης, γι αυτό και τήρησαν στάση φιλικής ουδετερότητας προς τις Κεμαλικές αρχές.

Η Μεγάλη Βρετανία ενώ αρχικά υποστήριζε τις ελληνικές θέσεις δεν παρενέβη να περιορίσει την ήττα της συμμάχου της, Ελλάδας. Την περίοδο που το Βατούμ βρισκόταν στην κατοχή της, απαγόρευσε στις Ποντιακές οργανώσεις να συγκροτήσουν τάγματα, για να αγωνιστούν για την απελευθέρωση του Πόντου, παρότι ο ίδιος ο Βρετανός πρωθυπουργός, Λόϋντ Τζώρτζ, ομολόγησε στη βουλή των Λόρδων: «Οι Τούρκοι οργιάζουν κατά των Ελλήνων στον Πόντο χωρίς να διασώζονται από τις αγγλογαλλικές δυνάμεις».

Οι Γάλλοι θα ενθαρρύνουν από την αρχή τους Τούρκους. Αμέσως μόλις υπογράφουν την γαλλοτουρκική συμφωνία της Άγκυρας, ο Γιουσούφ Κεμάλ, ανακοίνωσε την απόφαση της Κεμαλικής κυβέρνησης, να παραχωρήσει στους Γάλλους κεφαλαιούχους, την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων σιδήρου , χρωμίου ασημιού και την σύσταση μικτών γαλλοτουρκικών εταιρειών, για την κατασκευή και εκμετάλλευση λιμανιών και σιδηροδρομικών σταθμών. Σ’ ένα απόρρητο, κρυπτογραφημένο τηλεγράφημα, του Γάλλου πρωθυπουργού Μπριάν, προς το στρατηγό Τζούρο, που αποκαλύφθηκε πολύ αργότερα, διατάχθηκε να παραδοθούν στις Τουρκικές αρχές, από στρατιωτικές στολές μέχρι αεροπλάνα και υλικό για τηλεγραφικό σταθμό.

Οι Ιταλοί, εφοδίαζαν τον Κεμαλικό στρατό, με όπλα, ιματισμό, φορτηγά, αεροπλάνα μεταφοράς , αλλά και αναγνωριστικά. Το ενδιαφέρον των Ιταλών, ήταν η εξασφάλιση της απόλυτης κυριαρχίας, στο μεσογειακό χώρο κάτι που είχε εκδηλωθεί από την ίδρυση του Ιταλικού εθνικού κράτους.

Ακόμη και το Βατικανό, είχε ανάμειξη στα γεγονότα.

Λίγα χρόνια μετά την καταστροφή, ήρθαν στο φως έγγραφα που αποδεικνύουν ότι η Αγία έδρα, είχε παρακινήσει τους Γάλλους να βοηθήσουν τους Τούρκους, γιατί δεν ήθελαν να πάρουν οι ορθόδοξοι, στα χέρια τους την Κων/πολη. Δηλώσεις του Βατικανού ότι είναι προτιμότερη η μουσουλμανική αδιαφορία από τον Ορθόδοξο φανατισμό.

Οι τρεις σύμμαχες χώρες Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, απέρριψαν το αγωνιώδες αίτημα των Μικρασιατών, για την δημιουργία αυτόνομου μικρασιατικού κράτους, με πρωτεύουσα την Σμύρνη και απείλησαν, με ένοπλη αντιμετώπιση, στην περίπτωση που ο Ελληνικός στρατός, θα επιχειρούσε να καταλάβει την Κων/πολη.

Εμείς, η τρίτη και τέταρτη γενιά των Ποντίων, πρέπει να αποκτήσουμε τη γνώση της ιστορίας μας, να γνωρίζουμε όλα αυτά που συνέβησαν.

Το παρελθόν ενώνεται με το μέλλον και βλέπουμε να επαναλαμβάνονται πολλά γεγονότα.

Βλέπουμε, ότι επί πολλές δεκαετίες αγνοήσαμε στην Ελλάδα, συστηματικά και σκόπιμα τα γεγονότα, για να μην διαταραχτούν οι διπλωματικές σχέσεις μας με την Τουρκία.

Η ιστορία του Ποντιακού ολοκαυτώματος, εγκλωβίστηκε σε γεωστρατηγικά και γεωπολιτικά δόγματα.

Προσπάθησαν να μας στερήσουν το δικαίωμα, στην ιστορική μνήμη.

Ένας λαός, ένα έθνος, δεν εξαφανίζεται από την ιστορία με σφαγές, με δόγματα αλλοίωσης και αφαίρεσης της μνήμης του.

Ένα ισχυρά ριζωμένο στην ιστορία , κομμάτι του αρχαίου έθνους, όπως ο Ποντιακός Ελληνισμός, δεν χάνεται.

Όλες αυτές οι αφηγήσεις, οι μαρτυρίες των επιζησάντων της γενοκτονίας, αρνήθηκαν να παραμείνουν σκέτες αφηγήσεις. Επιζήτησαν, την νομική καί πολιτική κατοχύρωση, την αναγνώριση τους, διαφορετικά θα ήταν σαν ξερές πέτρες, πάνω σε τάφους χωρίς όνομα.

Η Τούρκικη πρόκληση και απειλή, ακόμη και σήμερα επαναφέρει μνήμες, νομιμοποιεί αιτήματα του παρελθόντος, που μένουν άλυτα.

Το αίτημα, της αναγνώρισης της Γενοκτονίας του Ελληνισμού του Πόντου και της δικαίωσης, είναι αυτό που μας προτρέπει να μετατρέψουμε τις ημέρες της σταύρωσης, των παθών, του Θανάτου, σε ημέρες ζωής και Αναγέννησης.

Κανένας τίμιος, αμερόληπτος άνθρωπος, διανοούμενος ή μη, που μελέτησε τα γεγονότα των διωγμών της περιόδου 1916 – 1923, δεν αμφισβητεί το γεγονός ότι πάνω από 50% του Ποντιακού πληθυσμού, υπήρξε θύμα μιας συστηματικά προσχεδιασμένης πολιτικής Γενοκτονίας.

Σε μία επιστολή που έστειλαν οι διανοούμενοι της Ελλάδας προς τους διανοούμενους της Ευρώπης και της Αμερικής για να τους γνωστοποιήσουν τα τρομερά γεγονότα που διαδραματίζονταν στον Πόντο στις 22 Νοεμβρίου 1921, μεταξύ άλλων αναφέρουν

« Οι υπογεγραμμένοι θεωρούντες ότι όχι μόνο τα γεγονότα ταύτα , αλλά και η ανοχή αποτελεί πένθος της ανθρωπότητας»

Οι υπογράφοντες ήταν ο Καζαντζάκης , ο Παλαμάς, ο Σικελιανός, ο Νιρβάνας και πάρα πολλοί άλλοι

Όλοι όσοι προσπαθήσαμε να δούμε και να αποκτήσουμε γνώση , των γεγονότων και των αιτιών αυτής της σφαγής που συντελέστηκε στην μαρτυρική ιστορία του Ποντιακού λαού, εισπράξαμε, την απομόνωση και την εχθρική συμπεριφορά, από ορισμένους κύκλους.

Το να ζητήσουμε λογαριασμό, από το υπεύθυνο Κεμαλικό Τουρκικό κράτος, για την τεράστια υλική και ηθική βλάβη που υπέστησαν οι Πόντιοι είναι υποχρέωση μας.

Η προσπάθεια, ο αγώνας μας υπέρ της αληθείας και της δικαιοσύνης, έχει πανανθρώπινη και οικουμενική αξία.

Αποτελεί αγώνα όλης της ανθρωπότητας, υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Οι λαοί πρέπει να επαγρυπνούν, να κινητοποιούνται υπέρ της ανθρώπινης αξίας και αξιοπρέπειας και τότε δεν θα υπάρχουν περιθώρια για νέα ολοκαυτώματα.

Πολλές χώρες έχουν αναγνωρίσει επισήμως με ψηφίσματα των κοινοβουλίων τους , την Ποντιακή Γενοκτονία. Είκοσι πολιτείες των Η.Π.Α. ,η Κύπρος η Σουηδία, η Ουαλία, η Σκωτία, η Αυστραλία και περιμένουμε κι από άλλες , να κάνουν το ίδιο Ο Ελληνικός λαός έχει δικαίωμα και υποχρέωση, να απαιτεί με επιμονή, την επίσημη αναγνώριση των εγκλημάτων και αδικιών, που διεπράχθησαν εναντίον του. Και η απαίτηση αυτή θα γίνεται περισσότερο επίμονη, όσο το Τούρκικο κράτος εξακολουθεί να αρνείται τις ευθύνες για το Γενοκτονικό έγκλημα που διέπραξε εις βάρος των Ελλήνων Ποντίων.

Η φιλία των λαών δε στεριώνεται με την λήθη, και τα ψέματα. Μας είπαν να ξεχάσουμε, τους βόλεψε και έτσι τους βολεύει. Τα ίδια λένε στους λαούς που ξεριζώνουν κάθε μέρα.

Το κλάμα της Πόντιας Μάνας θα μας ακολουθεί για πάντα

«Μην κλαίς γιαβρίμ, μην κλαίς πουλίμ , Εφτάς και μέν να κλαίω . Ο κύρης εξορίαν έν, εσέ μονάχα έχω»

Με δυνατό αίσθημα αγωνίας σας λέω ότι ο μόνος δρόμος για την διεθνή αναγνώριση της Ποντιακής γενοκτονίας είναι ο συνεχής αγώνας, είναι το δικαίωμα στη μνήμη, στη γνώση των λόγων και των αιτιών που την προκάλεσαν

Και εμείς που λατρεύουμε αυτό που δεν είδαμε, που νοσταλγούμε αυτό που δεν ζήσαμε ,όσο ανάβουμε ακόμη κεριά στις 353.000 αδικοχαμένες ψυχές , τόσο έχουμε 353.000 λόγους να θυμόμαστε.

Σας ευχαριστώ πολύ που τιμάτε τους νεκρούς μας