Παρέλαση 28 οκτωβρίου 2010

Παναγία Σουμελά

Δεκαπενταύγουστος στην Παναγία Σουμελά

ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, ΤΑ ΑΓΙΑΣΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ...

ΕΚΕΙ ΑΝΘΙΣΕ Ο ΠΟΝΤΙΑΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΓΙΑ 2.700 ΧΡΟΝΙΑ...

ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ ΘΑΜΜΕΝΟΙ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ...

ΕΚΕΙ ΑΦΗΣΑΝ ΤΑ ΚΟΚΚΑΛΑ ΤΟΥΣ ΟΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΠΟΝΤΙΑΚΗΣ ΙΔΕΑΣ...

ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΜΑΣ, ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΑΣ, ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ ΜΑΣ...

ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ Τ' ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΑΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗ ΜΙΛΑΝΕ ΤΑ ΡΩΜΑΙΙΚΑ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΣΤΟ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΟΜΩΣ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΕΙΣΕΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΡΚΟΙ, ΓΙΑΤΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΝΤΙΟΙ, ΤΡΑΝΤΕΛΛΕΝΕΣ...

ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΑΣ... Η ΛΥΡΑ... ΟΙ ΧΟΡΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΑΣ...

ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ...

ΕΜΕΙΣ ΑΔΑ ΚΙ ΙΝΟΥΜΕΣ Σ' ΕΜΕΤΕΡΑ ΘΑ ΠΑΜΕ!

ΚΑΝΕΙΣ, ΜΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΞΕΡΙΖΩΣΕΙ ΑΠ' ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΚΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΜΑΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ...

ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ 3.000 ΧΡΟΝΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥΣ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥΣ ΚΙ ΑΠΟ 'ΜΑΣ ΖΗΤΑΝΕ ΣΕ 90 ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗ ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ!!!

ΠΟΤΕ, ΜΑ ΠΟΤΕ ΔΕ ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΠΑΤΡΙΔΑ...ΣΕ 'ΣΕΝΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΟΥΜΕ... ΚΑΙ Η ΓΗ ΘΑ ΤΡΕΜΕΙ....

ΝΑ ΞΕΡΑΙΝΕΤΕ Η ΓΟΥΛΑ Μ' ΑΝ ΑΝΑΣΠAΛΩΣΕ ΠΑΤΡΙΔΑ...

Εκμάθηση Ποντιακής Λύρας

Σε λίγες μέρες θα αρχίσουν μαθήματα για λύρα και νταούλι, Περισσότερες πληροφορίες στα γραφεία του Συλλόγου, Σήφακα 22.

Παρουσία και συμετοχή του χορευτικού του συλλόγου στις εκδηλώσεις μνήμης της γενοκτονίας του Μικραςιατικού Ελληνισμού

Στις 20 Σεμτεβρίου 2010 στο ''Πολιτιστικό Πνευματικό Κέντρο'' ολοκληρώθηκαν οι εκδηλώσεις μνήμης για την γενοκτονία του Μικρασιατικού Ελληνισμού , από τον Μικρασιατικό σύλλογο "Αγιος Πολύκαρπος"Ο Σύλλογος Ποντίων "παναγία Σουμελά " ήταν εκεί και συμμετείχε με το χορευτικό του και με την συνοδεία της λύρας του Γιώργου Διαμαντή.Ωραία εκδήλωση και επιτυχημένη.

Επίσκεψη μελών του Συλλόγου στο ''Ανουσάκειο Γηροκομείο''

Μέλη του Συλλόγου μας επισκευθηκαν το ΄΄Ανουσάκειο Γηροκομείο'' στο Καστέλι Κισσάμου και προσέφεραν γεύμα στους γέροντες.

Συμετοχή του συλλόγου στη φιλανθρωπική εκδήλωση του συλλόγου Χρυσοπηγή

Ο σύλλογος Χρυσοπηγή διοργάνωσε μια εκδήλωση με έκθεση κατασκευών, ζωγραφικής, κοσμημάτων και διάφορα καλλιτεχνήματα που έκαναν οι γυναίκες που τον απαρτίζουν, με σκοπό τα έσοδα να δοθούν για φιλανθρωπικό σκοπό.Σ'αυτή την εκδήλωση παρών ήταν και ο σύλλογος ¨"Παναγία Σουμελά"

Δραστηριότητες του συλλόγου

Στο Σύλλογο λειτουργούν τμήματα εκμάθησης Ποντιακών χορών απο έμπειρη δασκάλα χορού.Ενα τμήμα για παιδιά και ένα τμήμα ενηλίκων .
Οσοι πιστοί προσέλθετε όσο είναι ακόμα η δασκάλα μας διαθέσιμη.
Τα μαθήματα γίνονταικάθε Σάββατο, έξι με οκτώ, στο ΚΑΠΗ Σπλάντζιας στη βορειοδυτική γωνία της πλατείας της Σπλάντζιας Δασκαλογιάννη 60.

Παναγία Σουμελά προσκύνημα και πανηγυρική λειτουργία . Δεκαπενταύγουστος του 2010

Δεκαπενταύγουστος 2010-Λειτουργία στην Παναγία Σουμελά του Πόντου
Από mavrokos

Η Ιερά Μονή της Παναγίας Σουμελά του Πόντου θα γνωρίσει φέτος μεγάλες δόξες και τιμές, τέτοιες που είχε να δει από την εποχή των Αυτοκρατόρων της Τραπεζούντας. Να ελπίσουμε ότι όλα θα πάνε καλά και δεν θα έχουμε παρατράγουδα, σαν τα περσινά.

Βέβαια η μεγάλη κοσμοσυρροή θα προσδώσει μεγάλη αίγλη στην πανηγυρική λειτουργία από τη μια, αλλά από την άλλη φοβάμαι ότι θα δώσει μεγάλη λύπη σε όλους αυτούς που θα ταξιδέψουν από όλα τα μέρη του κόσμου, και δεν θα μπορέσουν να προσεγγίσουν ούτε τους πρόποδες του όρους Μελά, πόσο μάλλον την ιστορική Μονή.

Οι περισσότεροι θα παρακολουθήσουν την λειτουργία από γιγάντιες τηλεοπτικές οθόνες και πολλοί δεν θα έχουν ούτε αυτή τη δυνατότητα. Η μόνη ικανοποίησή τους θα είναι να λένε «ήμουν κι εγώ εκεί».

Και βέβαια οι επώνυμοι θα διαγκωνίζονται για το ποιος θα φανεί καλύτερα στις κάμερες.

Είναι αλήθεια ότι είναι η πρώτη επίσημη λειτουργία εδώ και 88 χρόνια από τότε δηλαδή που οι πρόγονοί μας αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την «πατρίδα».

Δεν ξέρω αν εψάλλησαν ποτέ άλλοτε εκκλησιαστικοί ύμνοι στη Σουμελά ή άλλη εκκλησία ή μονή του Πόντου. Δεν λέω λειτουργία, διότι μια πλήρης λειτουργία περιλαμβάνει μεταξύ άλλων θεία κοινωνία, αντίδωρο και έχει διάρκεια τουλάχιστον δύο ωρών.

Θυμάμαι όμως από το αλησμόνητο και ανεπανάληπτο οδοιπορικό-προσκύνημα υπό την οργάνωση και συνοδεία του συγγραφέα Γιώργου Ανδρεάδη τον Ιούνιο του 1997, τους ψαλμούς που πραγματοποιήσαμε στο καθολικό της Μονής. Μάλιστα τότε πραγματοποιούνταν εργασίες ανακαίνισης και σε μεγάλο μέρος του ναού υπήρχαν σκαλωσιές. Χωρίς να το έχουμε προγραμματίσει εντελώς ξαφνικά στήθηκε μια μικρή λειτουργία και οι ψαλμοί διαδέχονταν ο ένας τον άλλο. Χοροστατούσε ο τότε ηγούμενος της Παναγίας Σουμελά του Βερμίου και νυν Μητροπολίτης Δράμας κ.κ. Παύλος Αποστολίδης, πλαισιωμένος από τον ηγούμενο της Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου Στυλίδας, αρχιμανδρίτη κ. Ιγνάτιο Σάπιο και τον ηγούμενο της Ιεράς Μονής Αγίου Διονυσίου Ολύμπου, ιερομόναχο κ. Μακάριο Παπαμιχαήλ. Μαζί ο πρωτοψάλτης και διευθυντής της Μονής Σουμελά του Βερμίου, κ. Βασίλης Φωτιάδης. Για πότε άναψαν τα κεριά και τα θυμιατά δεν το καταλάβαμε. Όλα γίνονταν με ταχύτητα γιατί οι φύλακες μας παρότρυναν να συντομεύσουμε και να εξέλθουμε για να εισέλθει το επόμενο γκρουπ επισκεπτών. Παρόλα αυτά εμείς συνεχίζαμε εκμεταλλευόμενοι το κάθε δευτερόλεπτο. Ο γράφων και ένας ακόμη προσκυνητής βγάλαμε και κρατούσαμε από μια εικόνα της Σουμελά που είχαμε μαζί μας. Αυτά συνέβησαν το Σάββατο 21 Ιουνίου 1997

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΘΩΩΣΗ ΤΩΝ ΕΝΟΧΩΝ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ

Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος
Σύνδεσμος Ποντιακών Σωματείων Νότιας Ελλάδος και Νήσων Νοταρά 45 & Μετσόβου 30, Αθήνα
Τηλ. 210 5231966 Fax: 210 5221950 email: info@psomiadion.gr

Αρ. πρωτ. 28 Αθήνα 25/5/2010

Προς: Τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου κ. ΓΕΩΡΓΙΟ ΚΑΛΑΜΙΔΑ

Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε,
Ο Σύνδεσμος Ποντιακών Σωματείων Νότιας Ελλάδος και Νήσων της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος βαθύτατα ανησυχεί για την αναψηλάφηση, από το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας, της δίκης των ενόχων της Μικρασιατικής Καταστροφής, γνωστής ως δίκη των εξ.
Το ζήτημα του αιτήματος, από τους απογόνους, της αναψηλάφησης είναι απολύτως κατανοητό σε ανθρώπινο επίπεδο.
Όμως τυχόν «αθώωσή» τους επαναφέρει το αίσθημα του αποκλεισμού της προσφυγικής μνήμης από την επίσημη ιστορία της Ελλάδας, αναθεωρεί και διαστρεβλώνει την ιστορία οξύνοντας τα πολιτικά πάθη και αποτελεί για εμάς τους Πόντιους αλλά και όσους έλκουν την καταγωγή από την καθ’ ημάς Ανατολή άκρως προσβλητική ενέργεια κατά ημών των ιδίων αλλά και της συλλογικής μας μνήμης.
Ίσως σε εκείνη την δίκη να διέφυγαν κάποιοι της κρίσης της δικαιοσύνης, όπως επίσης σίγουρα δεν συμπεριελήφθησαν στο κατηγορητήριο και άλλα εγκλήματα εις βάρος του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας όπως η ψήφιση από την τότε κυβέρνηση του νόμου 2670/1922 και των σχετικών βασιλικών διαταγμάτων που απαγόρευαν την είσοδο στην Ελλάδα των Ελλήνων της Ιωνίας παραδίδοντάς τους έτσι έρμαια στο σπαθί των Τούρκων εθνικιστών.
Ογδόντα οκτώ χρόνια μετά η προσπάθεια αθώωσης των πρωταιτίων, που εξαιτίας της πολιτικής τους το ελληνικό έθνος υπέστη τη μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία του, θεωρείται από εμάς ιταμή πρόκληση και απαράδεκτη σπίλωση της μνήμης των εκατοντάδων χιλιάδων νεκρών μας από τον τούρκικο εθνικισμό.
Δεν δύναται μέσω της αναψηλάφησης να παραχαράσσεται η Ιστορία από το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας και να μην υπάρχουν ένοχοι για εκείνο το μέγα έγκλημα.
Κάνουμε έκκληση στον Άρειο Πάγο να μην προχωρήσει σε μια τέτοια άστοχη ενέργεια και να αφήσει την όποια απόφαση στην αδέκαστη κρίση της ιστορίας.
Ενέργεια που ούτε δικτατορικά καθεστώτα στη χώρα μας αποτόλμησαν.
Άλλως, προστατεύοντας τη μνήμη των προγόνων μας, θα μας βρει παντελώς αντίθετους καθ’ οιονδήποτε νόμιμο τρόπο.

Με εκτίμηση
Για το Δ.Σ
Ο Πρόεδρος Η Γ. Γραμματέας
Σαββίδης Ιωάννης Ερμίδου Γεωργία

Η πρόεδρος Σιμέλα καραβάνου με τον κεντρικό ομιλητή Παναγιώτη Λεσγίδη


Χανιά 15 Μαΐου 2010

Ο χαιρετισμός της προέδρου Σιμέλας Καραβάνου στην εκδήλωση για την Γενοκτονία στο ‘‘Πνευματικό Κέντρο της Μητρόπολης’’



Ενενήντα χρόνια έχουν περάσει από τον ξεριζωμό των Ελλήνων του Πόντου.
Ενενήντα χρόνια παντελούς απουσίας της Ελληνικής πολιτείας στην διεκδίκηση της αναγνώρισης. Μόλις το 1984 αναγνωρίστηκε από το Ελληνικό κοινοβούλιο η Γενοκτονία των Ποντίων, και έκτοτε ουδέν.
Με μεγάλη μας χαρά είδαμε την Σουηδική βουλή να ψηφίζει την αναγνώριση της Γενοκτονίας πριν λίγο καιρό, στις 11 Μαρτίου το 2010. Αναγνώρισαν την Ποντιακή και την Μικρασιατική Γενοκτονία μαζί με τις γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ασσυρίων.
Όμως και πάλι σιωπή από την Ελληνική πολιτεία. Ούτε αναφορά από επισήμους, ούτε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης καμία προβολή του θέματος.
Τυχαίο; Όχι Βέβαια. Δεν τολμάμε να μιλήσουμε για τα ιστορικά γεγονότα που έχουν συμβεί, μήπως και ενοχληθούν οι γείτονες Τούρκοι οι οποίοι και τα έκαναν.
Είναι τυχαίο που δεν δίδεται η πρέπουσα σημασία στην επέτειο της γενοκτονίας;
Είναι τυχαίο που κάποιοι σύλλογοι παλεύουμε με νύχια και με δόντια, για να τους δηλώνουμε το γεγονός και να το κρατάμε επίκαιρο;
Είναι τυχαίο που οι Τούρκοι παρακολουθούν την δραστηριότητα μας και μας χαρακτηρίζουν ανεπιθύμητους στην Τουρκία;
Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Γι’αυτό όλοι οι Έλληνες, Πόντιοι και μη, πρέπει συνεχώς να ορθώνουμε το ανάστημα μας, να υψώνουμε την φωνή μας, να αγωνιζόμαστε για την δικαίωση της αναγνώρισης της Γενοκτονίας 353.000 Ποντίων και να απαιτούμε να αναγνωρισθεί από την Τουρκία και να αποδώσει ένα μεγάλο συγνώμη.
Έτσι θεμελιώνονται οι φιλίες, πάνω σε ένα συγνώμη, όχι πάνω στο τάφο 353 χιλιάδων ανθρώπων.


Σιμέλα Καραβάνου

Πρόσκληση Εκδήλωσης Γενοκτονίας 15/5/2010

Η εκτέλεση των διακοσίων - Πρωτομαγιά του 1944

O αγωνιστής Ν. Μαριακάκης, γεωπόνος από τα Χανιά της Κρήτης, και το ιδιόχειρο σημείωμα που άφησε λίγο πριν από την εκτέλεσή του την Πρωτομαγιά του 1944.

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Όταν ένας Γερμανός στρατηγός, τρεις αξιωματικοί και αρκετοί στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους σε ενέδρα ανταρτών στους Μολάους, οι κατοχικές δυνάμεις αποφάσισαν την εκτέλεση των Διακοσίων κομμουνιστών, καθώς και την εκτέλεση όλων των ανδρών που θα συλλαμβάνονται μεταξύ Μολάων και Σπάρτης. Ποιος, όμως, έφτιαξε εκείνο τον κατάλογο; Μήπως οι Μεταξικοί δεν παραδώσανε στους Γερμανούς τα κλειδιά της φυλακής των κρατουμένων κομμουνιστών; Φαίνεται, λοιπόν, πως έπρεπε οι κομμουνιστές ν’ αφανιστούν μόνο και μόνο γιατί ήσαν κομμουνιστές.

Απ' αυτούς, περίπου 170 ήταν πρώην κρατούμενοι στην Ακροναυπλία και οι υπόλοιποι πρώην εξόριστοι στην Ανάφη. Ο εχθρός είχε κάνει γνωστές τις προθέσεις του λίγες ημέρες πριν, όταν δημοσιοποίησε μέσω του κατοχικού Τύπου και ανάρτησε στους τοίχους των σπιτιών της πρωτεύουσας την εξής ανατριχιαστική ανακοίνωση:

«Την 27.4.1944 κομμουνιστικαί συμμορίαι, παρά τους Μολάους, κατόπιν μίας εξ ενέδρας επιθέσεως, εδολοφόνησαν ανάνδρως ένα Γερμανό στρατηγό και τρεις συνοδούς του αξιωματικούς και ετραυμάτισαν πολλούς Γερμανούς στρατιώτες. Εις αντίποινα θα εκτελεσθούν:
1. Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1η Μαΐου 1944.
2. Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών, τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην, έξωθι των χωρίων.
Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Ελληνες εθελονταί (σ.σ. πρόκειται για ταγματασφαλίτες) εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς.
Ο στρατιωτικός διοικητής Ελλάδος».

Στις 30 Απριλίου 1944 κυκλοφόρησε στο Χαϊδάρι η φήμη ότι οι S.S. σκόπευαν να εκτελέσουν διακόσιους κρατουμένους ως αντίποινα για τη δολοφονία Γερμανού στρατηγού και τριών αξιωματικών του κοντά στη Σπάρτη από «κομμουνιστικάς συμμορίας». Ο διοικητής κάλεσε κάποιους από τους προϊσταμένους στα συνεργεία, όλους Ακροναυπλιώτες κομμουνιστές. Ο Fischer τούς ζήτησε να υποδείξουν ποιοι μη Μεταξοκρατούμενοι κρατούμενοι θα μπορούσαν να τους αντικαταστήσουν, καθώς οι ίδιοι θα μεταφέρονταν την επομένη σε άλλο στρατόπεδο. Επίσης, διέταξε τους Χαλκιδέους να πάρουν πίσω τα προσωπικά τους είδη και να βρίσκονται μπροστά στα μαγειρεία την επομένη το πρωί, προκειμένου να μεταφερθούν σε άλλο στρατόπεδο.

Με δεδομένη τη φήμη για μαζική εκτέλεση, που αναφέραμε παραπάνω, όλοι όσοι μίλησαν με τον Fischer πίστεψαν ότι επρόκειτο να εκτελεστούν. Έτσι, οι Ακροναυπλιώτες προσπάθησαν να αποχαιρετήσουν όσους περισσότερους από τους φίλους τους ήταν δυνατόν. Ακολούθως μαζεύτηκαν στον θάλαμο 1 του Μπλοκ 3, όπου με μουσική από δύο κιθάρες κι ένα βιολί έγινε αποχαιρετιστήριο γλέντι. To επόμενο πρωί, πριν από το προσκλητήριο, συγκέντρωσαν τους Χαλκιδαίους και τους επιβίβασαν σε φορτηγά που τους απομάκρυναν από το στρατόπεδο. Μετά το πρωινό συσσίτιο, ο Fischer κάλεσε γενικό προσκλητήριο, στο οποίο διάβασε μια λίστα διακοσίων ονομάτων. Αυτοί ήταν οι διακόσιοι που θα εκτελούνταν, ως αντίποινα για τη δολοφονία του Γερμανού στρατηγού. Η ομάδα των μελλοθανάτων περιλάμβανε όλους τους Ακροναυπλιώτες, πλην δεκαέξι ατόμων, τους Αναφιώτες και μερικούς γερμανοκρατούμενους.

Συγκεντρώθηκαν μπροστά στα μαγειρεία, όπου πριν επιβιβαστούν στα αυτοκίνητα, άρχισαν να τραγουδούν τον εθνικό ύμνο, το τραγούδι της Ακροναυπλίας και τον Ζάλογγο μπροστά στα μάτια των έκπληκτων Ναζί που δεν τολμούσαν να αντιδράσουν. Ο Ζήσης Ζωγράφος υπήρξε μάρτυρας αυτής της συγκλονιστικής σκηνής:

«Τώρα τους παρακολουθούμε από μακριά Γελούν και τραγουδούν. Έχουν στήσει εδώ στη μέση του στρατόπεδου των Ες-Ες χορό. Χωριστά οι γέροι. Μπροστά ο Μακέδος, τιμημένος καπνεργάτης της Καβάλας. Χωριστά οι νέοι. Μπροστά ο Μανασής (Παπαδόπουλος). Κι έπειτα ενώνονται πάλι όλοι μαζίγια να βγει απ' τ' αντριωμένα τους στήθια μ' όλη τους τη δύναμη το αθάνατο τραγούδΐ: Ακροναυπλία, Ακροναυπλία, Πίστη, Ελπίδα, Πειθαρχία [...] »Δενμπορούμε να τους αντικρύσουμε. Η καρδιά μας ματώνει. Τα μάτια βουρκώνουν. Οι λυγμοί πάνε να πνίξουν τη φωνή όλων εμάς που μείναμε. Μα όχι. Κάνουμε ύστατη προσπάθεια. Ούτε ένα δάκρυ να μην αφήσουμε να κυλήσει. Ξεθυμαίνει έτσι το μίσος και η δίψα για εκδίκηση σβήνει. Ας στεγνώσουν στα μάτια τα δάκρυα. Ας γίνουν φλόγα που μας καίει τα σωθικά και μέρα και νύχτα. Να μην ξεχάσουμε ποτέ την ώρα τούτη, ποτέ όσο ζούμε.

»Τα αυτοκίνητα που θα τους πάρουν φάνηκαν στη στροφή του δρόμου. Βαριά οπλισμένοι στρατιώτες παρατάχθηκαν στην πόρτα. Άρχισαν να μπαίνουν μέσα.

Ύστατη στιγμή! Ο Ανέστης (Λαζαρίδης) ανεβαίνει σ' ένα πεζούλι. Με τη δυνατή φωνή του δίνει το παράγγελμα Προσοχή! Οι Γερμανοί δεν τολμούν να εμποδίσουν. Βγάζουν όλοι τα καπέλα τους. Σιγή νεκροταφείου. Καμιά ιεροτελεστία δεν έγινε με τόση κατάνυξη. Τραγουδούν-. Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή... »Ποτέ ο χαιρετισμός της Λευτεριάς δεν αντιλάλησε στις πολιτείες και τα χωριά, τα βουνά και τα φαράγγια της Ελλάδας πιο συγκινητικά, πιο ειλικρινά, πιο αντρειωμένα... »Τώρα είναι έτοιμοι.

Είκοσι-είκοσι προχωρούν. [...]
Πετάν τα καπέλα τους στον αέρα. Βαδίζουνε με σταθερό βήμα. Φωνάζουν "Ζήτω η Λευτεριά" και χάνονται μεσ' το κλειστό αυτοκίνητο. Έφυγαν!».

Οι διακόσιοι του Χαϊδαρίου μεταφέρθηκαν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, όπου τους εκτέλεσαν με οπλοπολυβόλα. Οι σοροί μεταφέρθηκαν στο Γ Νεκροταφείο, όπου τάφηκαν σε ατομικούς τάφους.

Μνήμη Νίκου Γλέζου«Αγαπητή μητέρα, σας φιλώ. Χαρετισμούς. Σήμερα πάω για εκτέλεση πέφτοντας για τον ελληνικό λαό». 10 Μαΐου 1944, μαζί με 90 άλλους πατριώτες στέκεται μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα στο Σκοπευτήριο Καισαριανής και ο 19χρονος Νίκος Γλέζος. Ηταν μια πράξη σπάνια, μοναδική, τέτοια που μόνον ένα παλικάρι θα έκανε. Τη φωνή του είχε γνωρίσει μέσα από το χωνί όλη η Αθήνα, στις διαδηλώσεις από τους πρώτους, ακούραστος στα συνθήματα κατά των κατακτητών στους τοίχους. Οταν τον συνέλαβαν, άντεξε στα βασανιστήρια μέχρι το τέλος και μπορούσε να δίνει κουράγιο στους συγκρατούμενούς του.

Ηaidari.gr,Ελευθεροτυπια,xatzikostis.gr

Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/05/1944.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#ixzz0mlzzKB8L

Οι Σουηδοί, οι “τουρκόσποροι” και τα οικεία κακά!

Ενα πολύ ενδιαφερον κείμενο υπό τον τίτλο “Αρμένιοι, Σουηδοί και «τουρκόσποροι», δημοσιεύεται στην “Καθημερινή” μ’ αφορμή την αναγνώριση της γενοκτονίας στον Πόντο απ’ το σουηδικό κοινοβούλιο.

Θετει το ζήτημα της νεοελληνικής ιδεολογίας και του αποκλεισμού της μνήμης και της ιστορικής εμπειρίας των μικρασιατικών προσφυγικών πληθυσμών.

Το παραθετουμε αυτούσιο………



“Μια απρόσμενη είδηση από τη Στοκχόλμη ήλθε να προκαλέσει αμηχανία στα κρατικά ΜΜΕ και στους επίσημους διαμορφωτές της κοινής γνώμης πριν από λίγες μέρες. Με πρωτοβουλία της σουηδικής Αριστεράς –σοσιαλδημοκράτες και οικολόγοι– το σουηδικό Κοινοβούλιο αναγνώρισε στις 11 Μαρτίου τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, μαζί μ’ αυτές των Αρμενίων και των Ασσυροχαλδαίων, προκαλώντας έντονη δυσαρέσκεια στην Τουρκία, δημιουργώντας ρήγμα στις καλές έως εκείνη τη στιγμή σουηδο-τουρκικές σχέσεις.

Για αρκετή ώρα μετά τη γνωστοποίηση της αναγνώρισης, τα ελληνικά κρατικά Μέσα θα αναφέρονται μόνο στην αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων και θα αποκρύπτουν το γεγονός της αναγνώρισης και της γενοκτονίας των Ποντίων. Με μια πρώτη ανάγνωση, το γεγονός αυτό μπορεί να ερμηνευτεί ως μια άρνηση της ελλαδικής κοινωνίας και της κυβέρνησής της να αποδεχτεί ένα πολιτικό γεγονός, απόρροια μιας δυσάρεστης ιστορικής κληρονομιάς, που επιβαρύνει ακόμα περισσότερο τις βεβαρημένες ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ομως, αυτή η διαπίστωση προκύπτει μόνο από την πρώτη επιφανειακή ανάγνωση. Γιατί, μόλις αναλύσεις καλύτερα τη νεοελληνική ιδεολογική συγκρότηση, θα σου αποκαλυφθεί μια κυρίαρχη ιδεολογική κατασκευή, που αμφισβητεί τις γενοκτονίες των χριστιανικών κοινοτήτων από τους Τούρκους εθνικιστές κατά την εποχή της διάλυσης της πολυεθνικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η αντιπροσφυγική κληρονομιά της ελληνικής πολιτικής ζωής από το 1922 δεν εξαλείφθηκε, όπως νομίζουν πολλοί ρομαντικοί. Απλώς μεταλλάχθηκε και πήρε άλλες μορφές εξίσου επώδυνες. Μπορεί να έχει ξεχαστεί ότι ένα μεγάλο μέρος της ελλαδικής πολιτικής ηγεσίας εκφραζόταν κατά το Μεσοπόλεμο με την απαίτηση του φιλομοναρχικού εκδότη του «Πρωινού Τύπου» Νίκου Κρανιωτάκη το 1933, να επιβληθεί στους πρόσφυγες να φορέσουν κίτρινα περιβραχιόνια για να τους διακρίνουν και να τους αποφεύγουν οι «καθαρόαιμοι Ελληνες».

Μπορεί σήμερα η αντιπάθεια προς τους πρόσφυγες να μην εκφράζεται όπως συνέβη το 1935 με την πυρπόληση του προσφυγικού οικισμού στο Βόλο από τις παρακρατικές συμμορίες, όταν, όπως γράφει ο Σπύρος Λιναρδάτος: «Αντιβενιζελικοί μπράβοι βάζουν φωτιά στα προσφυγικά παραπήγματα και γίνεται στάχτη μαζί με την περιουσία των προσφύγων κι ένας νεαρός πρόσφυγας που δεν πρόλαβε να φύγει…».

Σήμερα το αντιπροσφυγικό συναίσθημα εκφράζεται με άλλο τρόπο. Με την υποτίμηση και περιφρόνηση της απόπειρας των προσφυγικών οργανώσεων να ενσωματώσουν στο εθνικό ιστορικό αφήγημα και τη δική τους ιδιαίτερη εμπειρία. Η βιαιότητα της απόρριψης των προσφυγικών απόψεων ανέδειξε τη διαιώνιση της αντίθεσης των «αυτοχθόνων» με τους «πρόσφυγες» και την ανθεκτικότητα των ερμηνειών που διαμορφώθηκαν μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, τόσο από τους φορείς του κράτους όσο και της Αριστεράς. Η τάση αυτή θα είναι ιδιαιτέρως έντονη στο χώρο της νεοελληνικής ιστοριογραφίας. Ζητήματα όπως η πολιτική του τουρκικού εθνικισμού στην Ανατολή και οι γενοκτονίες των χριστιανικών λαών, καθώς και οι σταλινικές διώξεις, που έγιναν λίγο αργότερα στη Σοβιετική Ενωση, δεν θα απασχολήσουν ούτε κατ’ ελάχιστον τους κυρίαρχους ελλαδικούς ιστοριογραφικούς προσανατολισμούς.

Εξαιρετικά διατύπωσε αυτή τη σχέση η Χρ. Κουλούρη, με αφορμή την εμφάνιση ενός Δεξιού αναθεωρητισμού που αποσκοπούσε στην αποκατάσταση των υπαιτίων της Μικρασιατικής Καταστροφής με την αναψηλάφηση της Δίκης των Εξ: «…ξαναφέρνει στο προσκήνιο τη σύγκρουση Ελλαδιτών και προσφύγων, μια σύγκρουση που έχει καθορίσει την προσφυγική μνήμη, καθώς και το αίσθημα αποκλεισμού της προσφυγικής μνήμης από την επίσημη ιστορία».

Η αναγνώριση του γεγονότος ότι διεπράχθη γενοκτονία κατά των ελληνικών πληθυσμών στην Ανατολή από τον καθ’ ύλην αρμόδιο διεθνή ακαδημαϊκό οργανισμό, τον International Association of Genocide Scho-lars – IAGS, ή η παραδοχή του ιστορικού αυτού γεγονότος από σημαντικούς Τούρκους ιστορικούς, ελάχιστα άλλαξε τα παραδοσιακά αρνητικά στερεότυπα της ιστοριογραφίας μας.

Με τον ίδιο τρόπο θα παραγνωριστούν υπαρκτά κοινωνικά προβλήματα, όπως αυτό της προσφυγιάς κατά τη δεκαετία του ’90 των δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων προσφύγων από την πρώην Σοβιετική Ενωση.

Προσφύγων, υποκείμενων στις πρόνοιες της Συνθήκης της Λωζάννης, αλλά περιφρονημένων και αγνοημένων τόσο από το κράτος, όσο και από τις ποικίλες «αντιρατσιστικές» οργανώσεις, αλλά και από την Αριστερά, η οποία μετέτρεψε σε ιδεολογικό δόγμα την κυνική εξωτερική πολιτική της Σοβιετικής Ενωσης της περιόδου 1919-1922 και ελάχιστα ξεπέρασε τις φιλοσταλινικές της καθηλώσεις

Του Βλάση Αγτζίδη *

(Hμερομηνία δημοσίευσης: 01-04-10)

25 Μαρτίου 2010

Oι "αφελείς" νεροκουβαλητές του κεμαλισμού, οι φορείς της ιδεολογίας του "Σφάξε μου Γκαζί μου ν' αγιάσω"

Oι "αφελείς" νεροκουβαλητές του κεμαλισμού, οι φορείς της ιδεολογίας του "Σφάξε μου Γκαζί μου ν' αγιάσω"

του Σάββα Καλεντερίδη
Πριν από λίγες ημέρες έγινε μια "βιβλιοπαρουσίαση" στην Αθήνα, όπου προσωπικότητες της πολιτικής επιστήμης και του Ελληνικού Κοινοβουλίου εκλήθησαν να μιλήσουν για την έκδοση στα ελληνικά του βιβλίου "NUTUK, Ο ΜΕΓΑΣ ΡΗΤΟΡΙΚΟΣ, του Γκαζί Μουσταφά Κεμάλ".
Όσον αφορά στη σκοπιμότητα της έκδοσης, ασφαλώς και θα έπρεπε να μεταφραστούν και να εκδοθούν οι λόγοι του Μουσταφά Κεμάλ, για να έχουν πρόσβαση οι μελετητές αλλά και ο απλός λαός σε κείμενα και γεγονότα που ούτως ή άλλως καθόρισαν την πορεία του Ελληνισμού.
Γιατί μιλάμε για ένα πολιτικό πρόσωπο, που με τις αποφάσεις και τις πράξεις του συνέπραξε σε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της ανθρωπότητας και της ανθρώπινης ιστορίας, στη γενοκτονία 1.500.000 ανθρώπων, του Ελληνισμού του Πόντου, της Θράκης και της Ανατολής.
Αφού λοιπόν παραδεχτούμε ότι είναι κατ' αρχάς χρήσιμη η έκδοση, άς μας επιτραπεί να εκφράσουμε μερικές απόψεις για το βιβλίο και για την ίδια την εκδήλωση της βιβλιοπαρουσίασης.
Πρώτον και κύριον, στο εξώφυλλο, μπροστά από όνομα του Μουσταφά Κεμάλ αναφέρεται το ουσιαστικό ΓΚΑΖΙ, που σημαίνει ΗΡΩΑΣ, δηλαδή κάτι σας ΜΕΓΑΣ, και το χρησιμοποιούν οι Τούρκοι, γιατί θεωρούν ότι οι σφαγές και οι γενοκτονίες που έκανε εις βάρος των Ελλήνων δικαιολογούν αυτό το όνομα-τίτλο τιμής. Το γεγονός ότι χρησιμοποιείται το όνομα αυτό και στην ελληνική έκδοση, χωρίς δόση υπερβολής, σημαίνει ότι εμείς οι Έλληνες αποδεχόμαστε το 'μεγαλείο' εκείνου που μας έσφαξε με τον πιο άγριο και απάνθρωπο τρόπο.
Δεύτερον, η συμμετοχή στη βιβλιοπαρουσίαση Τούρκων διπλωματών και του ίδιου του πρέσβη της Τουρκίας -είναι σε όλους γνωστό ότι οι Τούρκοι διπλωμάτες είναι οι πιο σκληροί φορείς του κεμαλικού φασισμού- αποτελεί απόδειξη ότι η έκδοση του έργου και η εκδήλωση της βιβλιοπαρουσίασης ήταν στην ουσία ένα προπαγανδιστικό εγχείρημα προβολής και νομιμοποίησης του κεμαλισμού, μιας φασιστικής και εγκληματικής ιδεολογίας, σε μια κοινωνία-θύμα και του ίδιου του στυγερού δολοφόνου και των ανθρωποειδών που συνεχίζουν να κρατούν ζωντανό τον κεμαλισμό, που στην κυριολεξία τρέφεται από το αίμα των θυμάτων του. Ποιός ξεχνάει -εκτός ίσως από τους Τούρκους κεμαλιστές και από τους συμμετέχοντες στην εκδήλωση- ότι τα εκατομμύρια των Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολής, οι 150.000 Έλληνες της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου, οι βιασμένες γυναίκες της Ίμβρου, είναι θύματα του Μουσταφά Κεμάλ και της ιδεολογίας του;
Τρίτο και το χειρότερο, η παρουσία σε αυτήν την προπαγανδιστική κεμαλική-φασιστική εκδήλωση προσωπικοτήτων από το χώρο της πολιτικής και των ακαδημαϊκών δασκάλων της Ελλάδος, μιας χώρας που αποτελεί διαχρονικό θύμα του κεμαλικού φασισμού, είναι βαρύτατο πολιτικό, επιστημονικό, ιστορικό και ηθικό ολίσθημα και αποτελεί απροκάλυπτη ύβρι σε νεκρούς και ζωντανούς.
Δεν υπάρχουν λόγια να χαρακτηριστεί η πράξη σας κύριοι. Δεν υπάρχουν λόγια να χαρακτηριστεί και να δικαιολογηθεί η παρουσία σας σε μια τέτοια εκδήλωση, που δεν ήταν επιστημονικού αλλά βαθύτατα πολιτικού χαρακτήρα, που κινείται στη λογική του "σφάξε με Γκαζί μου ν' αγιάσω".
Δεν μπορεί εκπρόσωποι του ελληνικού λαού να συμμετέχουν σε μια τέτοια εκδήλωση.
Δεν μπορεί βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου που εκπροσωπούν τα θύματα του Κεμάλ, να είναι ταυτόχρονα συνοδοιπόροι και τιμητές του.
Δεν μπορεί ακαδημαϊκοί δάσκαλοι να συμμετέχουν σε ένα τέτοιο επιστημικό και εθνικό όνειδος.
Δεν μπορεί ακαδημαϊκοί δάσκαλοι συνοδοιπόροι-προπαγανδιστές των κεμαλιστών να διδάσκουν στα παιδιά των Ποντίων, των Θρακών, των Σμυρνιών, των Κωνσταντινουπολιτών και των Ιμβρίων.
Δεν μπορεί και οι μεν και οι δε να αμοίβονται με λεφτά των Ελλήνων φορολογουμένων.
Αν δεν μπορείτε κύριοι συνοδοιπόροι των κεμαλιστών να αρθείτε στο ύψος των περιστάσεων, τουλάχιστον παραιτηθείτε.

Σάββας Καλεντερίδης

Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/02/o_20.html#ixzz0hznpcojk

ΚΟΠΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΗΣ ΠΙΤΑΣ

Ο Σύλλογος Ποντίων Χανίων ''Παναγία Σουμελά’’ σας προσκαλεί στην κοπή της Πρωτοχρονιάτικης πίτας του που θα γίνει το Σάββατο 20 Φεβρουαρίου και ώρα 20.00 στο κέντρο ‘‘ΚΑΝΑΡΙΝΙΑ’’ στον Κουμπέ.
Σας περιμένουμε να διασκεδάσουμε με Ποντιακή Λύρα, Γιώργος Διαμαντής και Νταούλι, Θεοδώσης Ευφραιμίδης