Η Ομιληα το Κου Λυκόπουλου στην κεντρική εκδήλωση για την Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού στα Χανιά.
Σεβασμιώτατε,
Σεβαστοί Πατέρες,
Κύριε Υφυπουργέ,
Κύριε Αντιπρόεδρε της Βουλής,
Κύριε Αντιπεριφερειάρχη,
Κύριε Δήμαρχε,
Κύριε Αντιδήμαρχε,
Κύριοι εκπρόσωποι των Στρατιωτικών και πολιτικών αρχών,
Κυρίες και Κύριοι,
Με αίσθημα βαθιάς
συγκίνησης και εθνικής περισυλλογής, η σκέψη όλων μας στρέφεται, 97 χρόνια μετά,
στα αθώα θύματα της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.
Μια πράξη απάνθρωπη,
πολιτικά και κοινωνικά καταδικαστέα από την παγκόσμια κοινότητα.
Η γενοκτονία του
Ποντιακού Ελληνισμού έχει αναγνωριστεί επισήμως από τη βουλή των Ελλήνων, την
Κύπρο, τη Σουηδία, πολιτείες των ΗΠΑ και περιφερειακές κυβερνήσεις της
Αυστραλίας. Από τις 24 Φεβρουαρίου του 1994 είναι Επίσημη Εθνική επέτειος στην
Ελλάδα, ενώ από το 1998 η Γενοκτονία στο σύνολο της Μικράς Ασίας ανακηρύχθηκε σε δεύτερη επίσημη Εθνική
επέτειο.
Η 19η
Μαΐου έχει ορισθεί ως συμβολική Ημέρα Μνήμης, εφόσον εκείνη την ημέρα του 1919,
ο Μουσταφά Κεμάλ Πασάς αποβιβάστηκε στη
Σαμψούντα του Πόντου, αυτονομήθηκε από την κεντρική Οθωμανική κυβέρνηση και
συγκρότησε τα εθνικιστικά του στρατεύματα, τα οποία εν τέλει θα νικήσουν τον
Ελληνικό στρατό στην Ιωνία και τους Πόντιους αντάρτες στο Βορρά της Μικράς
Ασίας. Θα ολοκληρώσουν την
προαποφασισμένη από τους Νεότουρκους (1911) εθνική εκκαθάριση σύμφωνα με το
σχέδιο του Γερμανού Συνταγματάρχη Λίμαν Φον Σάντερς, με τη σφαγή και την
πυρπόληση της Σμύρνης το Σεπτέμβριο του 1922.
Η παρουσίαση του
γεγονότος της Γενοκτονίας στο Μικρασιατικό Πόντο θα πρέπει να ενταχθεί στο
ευρύτερο Ιστορικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο πραγματοποιήθηκε. Ήταν τμήμα της
Γενοκτονίας των Ελλήνων στην Ανατολή, η οποία με τη σειρά της εντάσσεται στο
πλαίσιο των αποφάσεων των Νεότουρκων για εξόντωση των χριστιανικών πληθυσμών
της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Σε έγγραφο που
ετοίμασε το Υπουργείο Εξωτερικών της Αυστρίας για να σταλεί στο Βερολίνο,
αναφέρονται τα εξής: Η Τουρκική πολιτική έχει το χαρακτήρα της ολοκληρωτικής
εκδίωξης από την περιοχή με σκοπό την πλήρη εξαφάνισή τους με τη δικαιολογία
ότι οι Έλληνες της περιοχής αποτελούν κίνδυνο κατά του κράτους, μία μέθοδος που
εφαρμόστηκε στο παρελθόν και κατά των Αρμενίων. Οι Τούρκοι χωρίς να διακρίνουν
καμιά διαφορά στον πληθυσμό και χωρίς να αφήνουν καμιά πιθανότητα στην επιβίωση
του πληθυσμού με την πρόφαση της μετακίνησης σε άλλες περιοχές, δηλαδή τη
μετακίνηση από τα παράλια στα ενδότερα ,μέσα σε δριμύ ψύχος και χιονοθύελλες,
σε τραγικές και απάνθρωπες συνθήκες, τους οδηγούν στο θάνατο. Τα δε σπίτια τους
,αφού καταληφθούν από τους Τσετέδες, λεηλατούνται, πυρπολούνται,
κατεδαφίζονται. Όποια μέτρα εφαρμόστηκαν κατά των Αρμενίων εφαρμόζονται και
κατά των Ελλήνων του Πόντου.
Με την ήττα των
Οθωμανών στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο στην περιοχή του Πόντου εγκαθίστανται
Αγγλικές δυνάμεις (Ινδοί στρατιώτες με Άγγλους αξιωματικούς) και για να
εξασφαλίσουν τα μελλοντικά τους συμφέροντα ζητούν από τους Πόντιους να
παραδώσουν τα όπλα τους στον Τουρκικό στρατό. Οι αντάρτες δεν πέφτουν σ΄ αυτή
την παγίδα και δεν παραδίδουν τα όπλα τους. Οι Έλληνες του Πόντου ενστερνίζονται
το σκοπό της ίδρυσης της Ποντιακής Δημοκρατίας. Επιστρέφουν από τη Ρωσία
περίπου εκατό χιλιάδες Πόντιοι.
Επειδή το Ποντιακό
κίνημα φθάνει σε επικίνδυνο για το Οθωμανικό κράτος βαθμό, η Οθωμανική
Κυβέρνηση αποφασίζει να στείλει στον Πόντο το Μουσταφά Κεμάλ. Ο Κεμάλ ξεκινάει
τις προσπάθειές του να καταπνίξει το Ποντιακό κίνημα, με τη σύμφωνη γνώμη των
Άγγλων και με την υλική και ηθική βοήθεια του Σουλτάνου.
Όταν φθάνει στη
Σαμψούντα, συναντιέται με τον Άγγλο ταγματάρχη Hurst και καλεί τους εκπροσώπους των
κοινοτήτων στο στρατιωτικό κυβερνείο. Ο ηγέτης των Ελλήνων, Μητροπολίτης
Γερμανός, δεν ανταποκρίθηκε.
Ο Κεμάλ με την άφιξή
του στις 19 Μαΐου του 1919 στη Σαμψούντα, αρχίζει αμέσως την οργάνωση κατά των
Ποντιακών ομάδων. Συναντιέται με τον Τοπάλ Οσμάν και του λέει, ότι δίνει
μεγαλύτερη σημασία στο Ποντιακό αντάρτικο, παρά στο Ελληνικό κράτος.
Η διαμορφωθείσα
κατάσταση, μετά τις πρώτες επιτυχίες των ανταρτών και την προσπάθειά τους για
ενότητα, οδηγεί σε κάμψη της ισχύος λόγω της απουσίας ενοποιημένης διοίκησης. Η
κάμψη του ηθικού μεταξύ των ανταρτών είναι γρήγορη. Ο Τουρκικός στρατός με τη
βοήθεια των Μπολσεβίκων αναδιοργανώνεται και με τη βοήθεια των Ιταλών και των
Γάλλων ενισχύει τη θέση του. Αντίθετα η Ρόζα Λούξεμπουργκ, εγκλεισμένη σε
φυλακές του Βερολίνου, καλούσε σε αμέριστη συμπαράσταση προς τους χριστιανικούς
λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας λέγοντας: «Καμιά χώρα δεν έχει ελπίδα για
πρόοδο εφ’ όσον μένει υπό τουρκική κυριαρχία. Για το Ανατολικό ζήτημα το
καθήκον μας είναι να δεχτούμε τον κατακερματισμό της Τουρκίας και να δείξουμε
αμέριστη συμπαράσταση προς τους χριστιανικούς λαούς».
Όπως λέει η Ρόζα Λούξεμπουργκ, η ανάληψη του ρόλου από τους Γερμανούς της
ανάστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν είναι τίποτα άλλο από το
μακιγιάρισμα ενός νεκρού. Ο ρόλος της Deutsche Bank είναι καθοριστικός. Οι
Γερμανοί κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες,
για να φανατίσουν τους Τούρκους, εναντίον των μη μουσουλμανικών λαών της
Αυτοκρατορίας, μετά από τους Βαλκανικούς Πολέμους. Στα πλαίσια αυτά, ο
γερμανός Στρατάρχης Λίμαν Φον Σάντερς, το 1916, είχε διατάξει τον εκτοπισμό των
Ελλήνων από τα παράλια. Ο ίδιος όταν βλέπει, ότι παρ’ όλους τους εκτοπισμούς, οι Έλληνες του
Αϊβαλί, μένουν ακόμα στα σπίτια τους, θα διατάξει το Πάσχα του 1917 τον
εκτοπισμό τους, λέγοντας, «Δεν διώξατε
ακόμα αυτούς τους άπιστους»! Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός, θέλει μια Ανατολή
που θα έχει εκκαθαριστεί, από τα χριστιανικά της στοιχεία. Οι εξελίξεις αυτές, αποθαρρύνουν την τάση
μεταξύ των ανταρτών, να δημιουργήσουν κοινό στρατηγείο Διοίκησης. Το τέλος
είναι τραγικό. Παρ’ όλη την
αποστασιοποίηση του Ελληνικού κράτους, στο Ποντιακό κίνημα παρουσιάζεται
πάντοτε η τάση, ταυτοποίησης με το Ελληνικό κράτος.
Η Άγκυρα,
αποφασισμένη να εμποδίσει τη δράση των ανταρτών στην περιοχή, αρχίζει την εκκένωση
των Ελληνικών χωριών και εξορίζει τους
Έλληνες που παρέχουν βοήθεια στους αντάρτες. Όλοι οι μη Μουσουλμάνοι,
στέλνονται σε τάγματα εργασίας «Αμελέ Ταμπουρλαρί». Οι Τούρκοι, κηρύσσουν την
περιοχή του Πόντου, εμπόλεμη ζώνη και αποφασίζουν την εξ’ ολοκλήρου εξορία όλων των Ελλήνων του Πόντου,
την 21η Ιουνίου του 1921. Εξ’
άλλου, οι περισσότερες επαρχιακές περιοχές, είχαν ήδη εκκενωθεί και πυρποληθεί.
Στις έντονες
αντιδράσεις από τα συμβάντα, το Υπουργείο Εσωτερικών της Τουρκίας αναφέρει, ότι
η μετακίνηση των Ελλήνων, γίνεται για στρατιωτικούς λόγους και ότι δεν πρόκειται
για εκτόπιση.
Από συνομιλίες όμως,
του τότε Υπουργού υγείας Ριζά Νουρ, μαθαίνουμε ότι τα πράγματα δεν είναι
καθόλου έτσι. Ο Ριζά Νουρ, που υπήρξε και κύριος διαπραγματευτής στη Λωζάνη,
αναφέρει στα απομνημονεύματά του, τις συνομιλίες του με τον Τοπάλ Οσμάν:
Του λέω: « Αγά, καθάρισε τον Πόντο καλά. Μην αφήσεις
πέτρα πάνω στην πέτρα στα Ελληνικά χωρία του Πόντου».
Με απάντησε:«Έτσι
κάνω, όμως επειδή οι εκκλησίες τους και τα κτήριά τους μπορούν να χρησιμεύσουν
τα φυλάω».
Του είπα: «Γκρέμισε
και αυτά, μάλιστα σκόρπισε τις πέτρες μακριά. Δεν ξέρεις τι γίνεται, μη πουν
ότι εδώ υπήρχε εκκλησία»
«Πράγματι έτσι θα
κάνω, δεν το σκέφθηκα τόσο καλά».
Βλέπουμε λοιπόν ότι
οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που επέλεξαν τη μέθοδο της γενοκτονίας,
δηλαδή της μαζικής δολοφονίας ανθρώπων εξ’
αιτίας της ιδιαίτερης πολιτισμικής τους κατάστασης δεν ήταν μια απρόσωπη
διαδικασία.
Ο φανατισμός και η
κτηνωδία του Εμβέρ, η πιο ψυχρή και κυνική φαντασία του Ταλαάτ και η παρουσία
του Κεμάλ Μουσταφά, με μαέστρο το Γερμανό Λίμαν Φον Σάντερς, εφάρμοσαν και
εκτέλεσαν το σχέδιο της Γενοκτονίας.
Η Κεμαλική πολιτική
με συνθήματα όπως: «Η Τουρκία στους Τούρκους» και « Έξω οι ξένοι από την
Τουρκία» συνέχισε τη συστηματική εξαφάνιση, με κάθε τρόπο, των λαών και
εθνοτήτων, στο χώρο της Μικράς Ασίας.
Ακόμα και αργότερα,
η Γενοκτονική ενοχή της Τουρκίας συνεχίζεται. Συρρικνώνει τους Έλληνες της
Πόλης, της Ίμβρου, της Τενέδου, από το 1942 μέχρι το 1964. Το 1974 έχουμε το
Κυπριακό και δημιουργούνται, ακόμα 200.000 πρόσφυγες Έλληνες Κύπριοι. Είναι
καιρός, να ενεργοποιηθούν κάποιοι
Διεθνείς Οργανισμοί, που ιδρύθηκαν, για να προστατεύουν την παγκόσμια Ειρήνη, να
αποδώσουν δικαιοσύνη, σύμφωνα με το πνεύμα και τους όρους του χάρτη, των
Ηνωμένων Εθνών και σεβασμό στις θεμελιώδεις ανθρώπινες αρχές. Επιβάλλεται να
συγκροτηθεί, αδέκαστη ανακριτική επιτροπή, από το Ανώτατο Δικαστήριο Ανθρωπίνων
Δικαιωμάτων και να φέρει στο φως, μέσα από τα υπάρχοντα ντοκουμέντα, τα τραγικά
γεγονότα της εποχής εκείνης. Το αίτημα των Ελλήνων του Πόντου, για τη
Γενοκτονία, εμπεριέχει ένα μήνυμα λύτρωσης, προς την ίδια την Τουρκική
κοινωνία.
Η σημερινή Τουρκία,
αν θέλει να λέγεται Ευρωπαϊκή χώρα, οφείλει να ακολουθήσει το Γερμανικό
παράδειγμα. Να ζητήσει συγγνώμη, για τη Γενοκτονία που διέπραξε εις βάρος του
Ποντιακού Ελληνισμού και να δώσει εγγυήσεις στην ανθρωπότητα, ότι δεν θα τις
επαναλάβει. Μόνο έτσι θα ελευθερώσει, την ψυχή και τη συνείδηση των νέων
Τουρκικών Γενεών.
Δικαίωσιν αναμένομεν,
εμείς κι ανασπάλομεν.
Όσον ο χρόνος κι αν
διαβέν, α σο νουν κι θα εβγάλομεν.
Ας περνε απόφασιν
ατείν που γράφνε ιστορίαν,
Δικαίωσιν αραεύουμε
για την Γενοκτονία.
Σας ευχαριστώ και
πιστεύω ότι κάποτε
θα δικαιωθούμε!!!!!!
Χανιά 18-5-2013.
